Таўкла таўканіцу... ( с переводом)

Таўкла таўканіцу ля печы бабуля,
Крычала: "Гарэзы, пара ўжо дамоў!
Як сала скварчыць вы яшчэ не пачулі?
Ну, хопіць карміць на двары камароў."

Унукі ўляталі натоўпам у хату,
Спрачаліся гулка, штурхалі ката.
Той мяўкаў галосна, амаль вінавата,
Шукаў непрыкметнага дзецям кута.

Бабуля гразіла малым: "Небаракі,
Падрапае некалі вас гэты кот,
Тады не крыўдуйце..." А тыя са смакам
Запіхвалі бульбу са скваркаю ў рот.

Нядбайнае шчасце вітала па хаце,
Бо ведалі дзеці, прычыны няма
Чагосьці баяцца альбо сумаваць ім.
Сярод тых дзяцей я была нездарма:

Прабегла дзяцінства, быў бег яго шпаркім
(Вярнуць хоць хвілінку наўрад ці змагу).
Той голас бабулі, ды смак першай скваркі
У сэрцы сваім, нібы скарб, берагу.

На фотаздымку мая бабуля.

Перевод весьма условный и часть колорита утрачено, но это лучше, чем ничего.


Картошку достала бабуля из печи,
Кричала: " Айда, непоседы, домой!
Вон сало шкварчит. На дворе уже вечер.
И писк комаров превращается в вой."

В дом шумною стайкой влетали ребята
Галдели, шумели, толкали кота.
Тот громко мяукал, почти виновато
Искал темный угол от козней устав.

"Проказники, - бабушка внукам грозила,-
Когда поцарапает вас этот кот,
Жалеть вас не буду..." А те торопливо
Совали картошку со шкварками в рот.

Беспечное счастье по дому бродило
И знали внучата, что повода нет
Чего-то боятся. Зачем быть пугливым,
Когда рядом тот, кто укроет от бед.

Но детство промчалось так быстро и ярко.
Вернуть те денёчки я вряд ли смогу.
Но голос бабули, да вкус первой шкварки
Я в сердце своем, словно клад, берегу.